من به اندازه یک روزنه دلخوش هستم

یک روزی همه دستای هم رو می گیریم و برای رسیدن به جامعه ای که می خوایم ما رو مثل همه شهرونداش قبول کنه مبارزه کنیم اما چرا تا فرصت داریم و می تونیم از جوونیمون لذت ببریم این کار رو نکنیم؟ تا زمانی که جامعمون رنگین کمونی شه لااقل پیش همدیگه نقابامون رو برداریم!